Efficiency

Ik ging op gesprek bij een bedrijf waar ik voor de vierde keer solliciteerde. Ze hadden twee namen, het onderscheid daartussen was niet zo duidelijk. Yang en Yin als het ware.
Bij Yang had ik al een gesprek gehad met een technocratische manager. Hij mopperde nog dat de gebruikers zijn oplossingen niet gebruikten, maar daar ging hij voor zorgen.
Hij wees mij af omdat ik te intellectueel / te theoretisch was en te weinig de kandidaat die ‘met de poten in de modder’ adequaat kon doorpakken. Zo’n lekkere modekreet is dat: ‘met de poten in de modder’. Zelfs Bram Moszkowicz staat tegenwoordig ‘met de poten in de modder’. Ik was dus te intellectueel / te theoretisch. Volgens mij betekent dat dat hij iemand zocht die begint te werken zonder na te denken.
De maatschappij is tegenwoordig zeer efficiënt georganiseerd, alles draait om efficiency. Recruiting doen bedrijven niet zelf, want het is efficiënter om daarvoor gebruik te maken van de diensten van gespecialiseerde recruiters. Het hoeft dus geen verbazing te wekken dat ik na dat eerste gesprek gebeld werd door een tweede recruiter die mij bij Yin wilde aanbieden. Daar zag hij vanaf toen ik hem vertelde al bij Yang geweest te zijn.
Toen de derde recruiter mij belde besloot ik om mijn mond te houden, het had immers net zo goed kunnen zijn dat ik echt niet wist dat Yin en Yang bij elkaar in het zelfde gebouw zaten. Eerst even een gesprek met recuiter no. 3. Helaas kwam in het gesprek over Yin ook Yang ter sprake en zodoende ging het ook toen niet door.
Recruiter no. 4, die mij ook benaderde, was van mening dat Yin en Yang echt twee verschillende bedrijven zijn en dus dat hij mij best kon aanbieden. En zowaar, ik werd op gesprek uitgenodigd. Yin zit op de 7-e verdieping, Yang op de 6-e en 7-e. Om bij Yin te komen, meld je je aan bij de receptie van Yang. Ik dacht nog: als ik maar geen bekende tegenkom.
Het was een leuk gesprek met de manager. Het blijkt dat Yin en Yang in scheiding liggen. Dat kan bij bedrijven kennelijk ook. Ze moeten losgekoppeld worden en dat is complexer dan je zou denken. Hiervoor hebben ze iemand nodig die meedenkt! Hé, dat zou dus precies het omgekeerde zijn van wat ze bij Yang zoeken. Als ik aangenomen zou worden, zou ik de eerste tijd ook veel te maken hebben met de mensen van Yang. Gezellig. Zouden ze bij Yang het denkwerk aan de mensen van Yin overlaten?

Het tweede gesprek bij Yin was met een medewerker. Hij was zenuwachtig. Hij in plaats van ik. Waarschijnlijk heeft hij nog niet vaak selectiegesprekken gevoerd. In een ver verleden heb ik dat wel eens gedaan en eigenlijk vond ik dat niet zo makkelijk. Je moet veel meer het initiatief nemen dan wanneer je sollicitant bent en je moet ervoor zorgen dat je juiste informatie boven tafel komt. Ik was toen niet zenuwachtig, daar was geen reden voor, want je bevindt je als selecteur in een machtspositie. Waarom is mijn gesprekspartner dan wel zenuwachtig? Twee dingen kunnen er mee te maken hebben, denk ik. Hij is zo’n tien jaar jonger dan ik en hij is lager opgeleid dan ik. Zou hij zich bedreigd of geïntimideerd voelen?
Ik bedacht dat ik moest proberen geen stiltes te laten vallen, ik wilde hem namelijk op zijn gemak stellen. Als hij zich ongemakkelijk voelde, dan werd ik niet aangenomen. In het gesprek kwam zijn voorliefde voor technische details naar voren. Hij leek me een goede vraagbaak, zei ik in de hoop dat hij zich gevleid en daardoor meer op z’n gemak zou voelen. Het eerste kwartier van het gesprek was er nog een Yang-collega bij, kennelijk was het nog steeds niemand opgevallen dat ik ook al eens een gesprek bij Yang gehad had. De Yang-collega had een WO-diploma en hij was duidelijk niet zenuwachtig. Maar hij zal op basis van dat kwartier niet zo’n grote invloed hebben. Hoe serieus neem je je taak trouwens, als je er niet meer tijd voor vrij kunt maken? Weer viel me het verschil in cultuur op tussen de twee bedrijven. Of het verschil tussen de twee managers.
Ik vraag me af of mijn gesprekspartner zich ook bedreigd zou voelen als ik daar zou komen werken. Ik denk het niet, eerlijk gezegd. Dus als hij mij afwijst omdat hij zich gespannen voelt, dan is dat niet terecht. Als sollicitant ben je daar mooi klaar mee, het solliciteren wordt zo een complexe vaardigheid.
We leven in een samenleving met steeds kortere arbeidsverbintenissen en dat wordt door sommigen verdedigd als zijnde positief: werknemers moeten ondernemer zijn van hun eigen talenten. Deze cultuur van jobhoppen vraagt dus ook veelvuldig solliciteren en dat werkt twee kanten op. Aan de ene kant van de tafel wordt je beoordeeld op je vaardigheid in het solliciteren in plaats van je vaardigheden in je werk. Aan de andere kant van de tafel zitten mensen die je moeten beoordelen maar daar de competenties niet voor hebben. Wanneer gaan we deze luchtbel eens doorprikken?
Anderhalve week na het gesprek belde ik de recruiter. Men bleek voor een andere kandidaat te hebben gekozen, maar wilde er nog een nieuwe functie bij maken, waarvoor ze ook al weer twee kandidaten hadden. “Heb ik je dat nog niet gemaild?” vroeg de recuiter. Je hebt er ook niets aan, aan die lui.

Efficiency? Het lijkt wel of het tegenwoordig niet om de efficiency maar om de indruk van efficiency gaat. Waren mijn drie gesprekken bij Yin en Yang efficiënt? Ik had de indruk van niet.