Coronabeleid: betrokkenen

Een belangrijk punt dat ik wil aansnijden, is dat er niet gevraagd wordt naar wat betrokkenen vinden of willen. Wat vinden bejaarden die hun kinderen niet kunnen ontvangen daar eigenlijk zelf van? Vinden ze het dit offer waard?

 
 

Ik citeer hier uit een interview met Erwin Kompanje, klinisch ethicus, die in dat interview het coronabeleid inhumaan noemt.
“Er is aan geen van die bewoners gevraagd, wat vind je daar nou zelf van? Wat zou je zelf willen?
Er heerst een virus door de samenleving heen die bij oude mensen bewezen kan leiden tot een ernstige ziekte waaraan je in een paar dagen tijd kan komen te overlijden. Om dat te voorkomen, moeten we jou volkomen in quarantaine zetten, wekenlang, en je mag dan niemand van jouw dierbaren meer zien. Wat vind je daar van? Dat zou een reële eerlijke vraag zijn geweest en ik weet zeker dat er vele bejaarden zouden zijn geweest die zeggen: nee, het gaat mij niet om de kwantiteit van het leven, maar het gaat mij om de kwaliteit van het leven. Ik wil de mensen die er voor mij toe doen, graag zien en ik wil dat ze mij aanraken en ik wil dat ze mij omhelzen.”
Dit is de spijker op z’n kop. Het kabinet beslist dus zomaar even wat deze mensen “moeten” willen. Dat is technocratisch. We missen hier de afweging (zie punt afweging van belangen/), het is dictatoriaal te noemen (zie punt verpichtingen i.p.v. verantwoordelijkheden/) en het kabinet gaat er blindelings vanuit dat iedereen de prioriteiten op dezelfde manier zal leggen als zij zelf doet. Dat is natuurlijk een zeer essentiële fout. Mensen vinden verschillende dingen belangrijk en de onmenselijke kanten van het beleid ontstaan doordat men daar geen oog voor heeft.