Mijn avatar

Bij een naam hoort een avatar, een plaatje. Handig voor de herkenbaarheid, een plaatje blijft beter hangen dan een naam en zo is ook meteen duidelijk dat de Jan Stemerdink op WordPress dezelfde is als de Jan Stemerdink op andere media. Een avatar kan van alles zijn, het zou ook een foto van een bloem kunnen zijn, maar ik vond een foto van iemand van wie je het gezicht niet kunt zien, wel toepasselijk.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door ruimtevaart. (Wie niet?) Ik was bijna zeven toen de eerste mens op de maan landde. De hele wereld zat gefascineerd voor de televisie. We hadden nog maar net televisie en de beelden van de maan waren slecht (die beelden moesten dan ook van ver komen), maar de fascinatie was er niet minder om. Als kinderen speelden wij dat na. Bij een vriendje thuis speelden we dat we astronauten waren en naar de maan vlogen. De overloop was de aarde. Achter een van de deuren op de overloop zat de trap naar de zolder. Het was een gewone vaste trap, maar hij zat achter een deur. Als je de deur achter je dichttrok, dan stond je in het donker, want de trapruimte was van boven afgesloten door het zolderluik. Dat was onze raket en daar zaten we tijdens onze reis naar de maan. Dan openden we het luik. De zolder was de maan. We zijn in die tijd ook een keer naar een Apollo-tentoonstelling geweest. De maan was zo fascinerend omdat alles daar anders was dan wat we gewend waren. Op de maan weeg je minder, zodat je hoger kunt springen, op de maan is geen lucht … Tal van dingen waren op de maan anders. Ik herinner me een boekje waarin uitgelegd werd dat je op de maan, omdat er geen lucht is, dan ook niets kunt horen, omdat geluid door de lucht gaat. Een explosie zou je wel zien, maar niet horen, al stond je er vlak bij. Zou een astronaut zijn oor op de grond leggen, dan zou de explosie wel horen, want geluid gaat ook door de grond. Er stond een plaatje bij van twee astronauten bij een explosie, één van hen met zijn helm op de grond om te luisteren. De maankaart die ik toen had, van de Esso, heb ik nog steeds.

Buzz Aldrin op de maan

Die fascinatie voor dingen die anders zijn, het onbekende, het afwijkende, heb ik altijd gehouden. Ik houd ervan de grote lijn in zaken te ontdekken en ik houd ervan om zaken van een totaal andere kant te bekijken. En soms doe ik dat in mijn blogs ook. Een eenvoudig voorbeeld is het stuk Achteruit schrijven (Tegen de tijd in schrijven voelt soms natuurlijker aan dan met de stroom van de tijd mee.) In Help Sylvana de winter door vind je een psychologische variant van “een andere kant”. (Door mensen als Sylvana tegemoet te komen “help” je hen om hun eigen psychologische problemen in stand te houden.) Er zijn nog wel meer voorbeelden van stukken waarin ik zo redeneer. Mijn manier om te ontdekken hoe de wereld in elkaar zit is om soms een afwijkende hypothese te nemen en te kijken hoe ver je daarmee komt. De maan staat voor mij voor een wereld, die zo fascinerend is omdat alles er anders is dan bij ons. Zo kwam ik op de foto van Buzz Aldrin op de maan. Deze foto past bij mijn blog, omdat hij voor mij voor twee dingen staat. Door de ruimtehelm is het gezicht niet zichtbaar en het staat daarom voor het masker waarachter ik mijn gezicht verberg. (Zie de redenen voor mijn pseudoniem.) Omdat de foto op de maan is genomen, staat hij voor mijn fascinatie voor het onbekende en het afwijkende, dat een belangrijk element van mijn blog uitmaakt.