Hartinfarct

Nadat mijn nieuwe baan abrupt tot een einde was gekomen, had ik nog een nagesprek met projectmanager Alexander. Op de ochtend van het gesprek voelde ik me meer gespannen dan ooit. We hadden afgesproken in een wegrestaurant. Terwijl ik zat te wachten op hem, voelde ik me zo gespannen dat het pijn deed in mijn borstkas.

 

Dat heb ik zelfs gezegd. Alexander zei: “Ik maak me bezorgd. Moet ik een dokter bellen?” En ik zei (net zoals ik later tegen mijn vrouw zei): “Nee, ik denk het niet.” Op mijn verzoek hebben we dus het gesprek helemaal afgemaakt. Ik verwachtte dat de pijn vlug zou afnemen, als na het gesprek de spanning van me af zou vallen. Maar dat was niet zo. Ik liep naar huis (het gesprek was vlakbij waar ik woon) en ging op bed liggen. Mijn vrouw belde de huisarts en ik moest direct komen voor een hartfilmpje.

Ik had een hartinfarct. Ze hebben mij met spoed gedotterd en een stent geplaatst. De pijn van het infarct viel eigenlijk nogal mee en direct na het dotteren voelde ik me alweer goed. De mensen om mij heen zijn harder geschrokken dan ikzelf. Na een kleine 24 uur werd de hartbewaking vervangen door een draagbaar telemetrie-apparaat en kon ik mijn bed uit. Toen pas ging ik voelen hoe verzwakt ik was. Als ik moest lopen en praten tegelijk, ging ik zwaar ademen. Ik had moeite me te concentreren, bij het lezen bijvoorbeeld. Het infarct was niet extreem groot, maar zeker niet klein. De grootste van de drie kransslagaders zat bijna dicht. Het is raadselachtig dat mij dit op mijn leeftijd (54 jaar) overkomt, op alle risicofactoren scoor ik negatief. Het herstel verliep normaal, na vier dagen was ik weer thuis. Wandelen moest ik langzaam opbouwen en ik mocht vier weken niet autorijden. Een andere kransslagader had ook een vernauwing en die hebben ze vier weken later gedotterd. Daar herstelde ik sneller van, een hartinfarct is zwaar, een dotterbehandeling op zich niet.

Dit gebeurde in het vroege voorjaar. Nu zit ik in een revalidatietraject. Ik voel me lichamelijk inmiddels weer bijna normaal, maar moet helaas de rest van mijn leven medicijnen gebruiken. Mentaal ben ik nog niet de oude, of dat nou van het infarct komt (lichamelijk of psychisch) of van het ontslag. Ik zie op tegen iedere verplichting, als ik een afspraak heb, dan voelt dat steeds als een grote druk.

Mensen van wie je vaker stukken leest, ga je na verloop van tijd een beetje als je kennissen beschouwen, ook al ken je ze alleen online en weet je niet hoe ze eruit zien. Ik vind het meestal leuk als iemand iets van zichzelf laat zien. Ik weet niet of mijn volgers hierin geïnteresseerd zijn, anders lezen ze het maar niet. Ik heb speciaal de categorie Persoonlijk aangemaakt. Al mijn kennissen heb ik ook geschreven over mijn hartinfarct, dus heb ik jullie bij deze ook maar geschreven. Ook al heeft het niets met het onderwerp van mijn blog ‘Ideeën over hoe de wereld in elkaar zit’ te maken. Vanaf nu wil ik weer als vanouds verder bloggen. Binnenkort hoop ik met een spannende ontknoping van de serie ‘De Dictator’ te komen.