Ontslagen (6)

Stress

Op dag 40 was de sfeer als een donderslag bij heldere hemel omgeslagen. Van de een op de andere dag was Lilian extreem negatief. Op die dag hadden we gepland overleg. Ze zag geen dagelijkse resultaten. Vanaf toen heb ik er dus op gelet dat ik mijn resultaten wel dagelijks in Sharepoint zette. Dit was de dag dat we met Anita handmatig begonnen te deppen.

 

Toen ik op dag 42 weer op kantoor werkte, dacht ik dat de verstandhouding weer normaal was, tot het moment dat ik naar huis ging en zij vroeg wanneer ik weer op kantoor zou zijn. Die vraag klonk niet als een normaal overleg. Op dat moment heb ik gewoon antwoord gegeven en ben naar huis gegaan, maar later zat ik daar erg mee. Ik had het gevoel dat ik iets verkeerd deed, maar had geen idee wat. Dus wilde ik haar dat vragen, maar liever niet telefonisch en zeker niet per e-mail. Ik heb daar wakker van gelegen. Die nacht heb ik veel opgeschreven. Het was toen dat ik besefte dat ik diverse informatie niet los kreeg en dat heb ik toen in mijn concept-opleidingsplan opgeschreven.

Het was heel frustrerend dat zij totaal onbereikbaar bleef. Ik wilde weten wat zij van mij verwachtte. Ik belde haar om een afspraak te maken. Ze zou die dag (dag 43) vanaf 16:00 uur bereikbaar zijn. Ik heb vier keer gebeld. Ze nam niet op en heeft nooit terug gebeld.

De maandag er op zouden we weer overleg hebben, maar toen rende ze de deur uit, zonder verklaring en zonder daar ooit op terug te komen. Na die maandagochtend heb ik haar pas weer op vrijdag gezien. Vanwege de tijdsdruk ben ik toen niet over deze globale vragen begonnen. Dat had ik wel moeten doen, maar toen was ik natuurlijk zelf al weer rustig en dan voelt het zo vervelend om dat weer op te halen. Ze is twee weken onbereikbaar geweest.

Ik heb erover gedacht om hier met jou over te praten, maar ik vond dat eigenlijk niet correct. Als je een probleem met een collega hebt, dan ga je de confrontatie aan. Je gaat niet achter haar rug om met iemand anders daarover praten. Wat had ik anders kunnen doen?

Het lag ook niet voor de hand, omdat het niet over het project ging. Het ging om de vraag: Wat verwachtte zij van mij?

In principe leed het project er wel onder, omdat de stress mij veel tijd kostte. Maar ook dan is het eerste wat je doet Lilian te spreken krijgen. Zoals gezegd, nu jij je onverwacht als een soort van chef ontpopt, ligt het ineens veel meer voor de hand om jou in te schakelen. Maar met de kennis van toen: wat had ik anders kunnen doen?

Ik kan best met stress omgaan, bijvoorbeeld voor een deadline. Dat heb ik in callcenters vaak meegemaakt, callcenters zijn heel stressvol. Maar stress voor een deadline is positieve stress, het voelt alsof je een wedstrijd wilt winnen. Deze stress was negatief en extreem hoog. Op het moment zelf denk ik alleen aan het probleem, en hoe dat op te lossen. In zo’n situatie is het lastig om daar over te praten. Als alles goed was gegaan, had ik veel makkelijker een gesprek aangeknoopt.

De stress is daarna nooit meer helemaal weg geweest. Toen ik Marco aan de telefoon had, werd ik wat overdonderd met dat bestand, dat ik na 4 weken niet meer in mijn hoofd paraat had, in combinatie met de stress van de afgelopen weken en de vermoeidheid. En dan zegt een klant, die zelf klaarblijkelijk onder spanning staat, op grond van twee telefoongesprekken dat hij geen vertrouwen in mij heeft.

Bij onze evaluatie op dag 53 hebben we besloten, om de communicatie te bevorderen, dat we iedere woensdag op kantoor zijn, tenzij we anders afspreken. Dat is één keer goed gegaan, de week daarop bleef zij weg zonder dat ze mij dat gezegd had. Daar baal ik van.

Ik heb alle begrip voor haar gezondheidssituatie, maar dit kan natuurlijk niet: afspraken niet nakomen, daar niet zelf op terug komen, informatie niet delen, mij niet de feedback geven waarom ik vroeg en zelfs mij belazeren.