Ontslagen (2)

Voorbereiding gesprek met Alexander op dag 71

Opening

NEM was een leuke club. Ik vind het jammer dat het zo gelopen is.
Twee grote vragen blijven nog over. “Wat had ik – in deze situatie – anders kunnen doen?” en “Hoe kon jij tot deze beslissing komen?”.

 

De aanleiding?

Op dag 53 hebben Lilian, Anita en ik alles wat er gebeurd is besproken. We hebben de zaken uitgepraat. Er was iets verschrikkelijk mis gegaan door een combinatie van factoren, onder anderen de deadline en de stress van andere projecten die Lilian had. Lilian kwam met een enorme doos Merci aanzetten en excuseerde zich dat ze de afgelopen tijd zo onmogelijk geweest was. Ik wilde graag als eerste het woord en vertelde toen dat ik het verschrikkelijk heb gevonden dat ik twee weken lang signalen kreeg dat ik iets verkeerd deed, dat ik geen idee had wat ik verkeerd deed en dat ik haar niet kon bereiken om daarover te praten. De maandagochtend dat we zouden overleggen, dacht ik dat eindelijk te kunnen doen, maar toen rende ze onverwacht de deur uit met de woorden “Ik moet nu naar huis.” Zij had daar op terug moeten komen, zij was degene die op onze afspraak wegbleef. Het had allemaal te maken met haar winterdepressie. Ik heb aan het einde van dat gesprek nog een keer expliciet gevraagd wat ik verkeerd deed. “Als je zo doet, krijg ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Wat doe ik dan verkeerd?” Het antwoord was, dat het alleen door haar toestand kwam. Met andere woorden, ik had niets verkeerd gedaan. Alles was uitgepraat, in Lilian’s woorden: “De lucht is geklaard.”
We begonnen dus met een schone lei. Nu krijg ik deze kwestie op mijn beoordeling toch te horen. Dat is een kutstreek! Dat kun je niet maken. Het is vals, het is laag bij de gronds. Toen was de conclusie dat niemand schuld had, dat ik niets verkeerd had gedaan, dan kun je het niet maken om mij dat later toch aan te rekenen. Ik heb tot de laatste dag alleen maar positieve feedback gekregen en pas bij de contractbespreking hoor ik dat er aanmerkingen zijn op mijn functioneren. Ik ben belazerd!
Wat heb ik aan een doos Merci? Ik wil feedback. Wat doe ik goed? Wat kan ik op een andere manier doen? Wat ik nu ga zeggen, is dubieus, want ik weet dat je toch niet zult zeggen: “Jan, je hebt gelijk.” Maar wat ik zeg is: Als je tot de laatste dag alleen maar positieve feedback geeft, dan moet je mij dus ook gewoon een vervolgcontract geven.

Tijdens die bespreking heb ik uitgelegd dat ik “alles” opschrijf, omdat ik het anders vergeet. In de emotionele ontlading na twee weken stress heb ik gechargeerd gezegd, dat je mij alles drie keer moet zeggen, voor ik het onthoud. Uiteraard is dat gechargeerd, in een goede werksfeer zou zo’n opmerking een leuk grapje zijn. Als ik iets noteer, dan hoef je het mij in ieder geval geen tweede keer te zeggen. En het is natuurlijk ook niet zo dat ik alles vergeet. Eigenlijk had ik direct spijt dat ik het op die manier gezegd had, maar Lilian reageerde positief. Ze vond het juist heel goed dat ik dat zei, omdat we er dan rekening mee kunnen houden. Nu komt het, als zij mij zegt dat het juist goed is dat ik zoiets zeg, dan mag zij dat niet aan jou als negatief presenteren. Zij had dit gewoon niet mogen zeggen, vind ik. Zij had kunnen zeggen, dat ik soms niet weet welk bestand zij bedoelt, terwijl we het daarover gehad hebben; zij had kunnen zeggen dat ik soms dingen niet weet die ze wel tegen mij gezegd heeft, ze had kunnen zeggen dat haar dat een paar keer geïrriteerd heeft; maar deze opmerking had ze er beslist uit moeten laten. Ik neem haar dat zeer kwalijk.

Er is nog een tweede reden dat ze dit niet had mogen zeggen. Lilian weet dat ik een systematisch denker ben. Ik heb exacte zaken snel door, heb daar weinig uitleg bij nodig en ik ben snel van begrip. Misschien is iedereen bij NEM snel van begrip, ik pretendeer niet dat ik op dat punt boven mijn collega’s uitsteek, maar ik blijf zeker niet achter. Als je mij iets uitlegt, dan begrijp ik het en iets wat ik begrijp weet ik volgend jaar nog. Mijn opmerking over vergeetachtigheid gaat – dus – over feitenkennis. Die ik overigens ook wel in mijn hoofd krijg, ik moet er alleen meer moeite voor doen. Lilian heeft met mij samengewerkt, dus in principe kan ik tegenover haar zo’n opmerking maken. Zij weet hoe ze dat moet plaatsen. Op jou maakt zo’n opmerking een heel andere indruk. Je hebt gezegd dat mijn opmerking de indruk wekte dat het ook over begrip ging. Dat je mij dingen drie keer moet uitleggen. Dat is pertinent onjuist. Je hoeft mij dingen maar één keer uit te leggen. Lilian schetst een onjuist beeld van mij, met deze opmerking stelt zij mij in een kwaad daglicht. Zij had dit nooit mogen zeggen. Dit is walgelijk. Zij is niet te vertrouwen. Ik heb in talloze bedrijven gewerkt, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat ik een collega niet kan vertrouwen. Dit is verraad. Tegen mij zegt ze dat alles goed is en vervolgens krijg ik een mes in mijn rug.

 

De namen zijn gefingeerd, niet om hun privacy te beschermen natuurlijk, maar om mijzelf te beschermen.