Beste volgers, deze keer wil ik een persoonlijk bericht delen, omdat het gebeurde mij diep geraakt heeft. Ik reageerde extreem emotioneel, zo kun je het tenminste wel noemen als een volwassen man met tranen in zijn ogen en een gebroken stem haast geen woord meer kan uitbrengen.
Zo’n 250 sollicitaties heb ik moeten schrijven om weer aan het werk te komen. (Sollicitaties voor bijbanen nog niet eens meegerekend.) En dat waren alle 250 banen waarvoor ik geschikt was, waarvoor ik in theorie niet kansloos was. Praktisch vier jaar heb ik thuis gezeten. Tussendoor een dienstverband dat zo kort was dat het meer een project leek (2 maanden), daarna een aantal bijbanen, maar in principe ben ik dus vier jaar werkloos geweest. Het is op mijn leeftijd ontzettend moeilijk om ertussen te komen. Voor banen op mijn niveau werd ik niet aangenomen omdat men mij of mijn CV niet goed genoeg vond, op wat lagere banen werd ik niet aangenomen omdat ik te zwaar was. Ongeveer 25 gesprekken heb ik gehad. (Gesprekken met recruiters niet meegerekend.) En ik werd in de helft van die gevallen met de meest flauwe smoezen afgewezen. (De meest originele afwijzing was door een directeur die ik aan de telefoon had en die zei dat de vacature niet echt open stond, maar dat die nog op de site stond voor als er iemand zou komen waar ze bijzonder van onder de indruk waren.) Ik heb wel wat gedaan, maar dat waren altijd veel te weinig uren om van te leven. De laatste maanden hield ik er serieus rekening mee dat ik nooit meer aan het werk zou komen, ook gelet op de ervaringen van de generatie van mijn ouders op die leeftijd. Na tweeëneenhalf jaar stopte de WW en had ik helemaal geen inkomen meer. We moesten het doen met de arbeidsongeschiktheidsuitkering van mijn vrouw, die ongeveer op bijstandsniveau zit. Daarvan konden we de huur niet betalen. We zouden moeten verhuizen naar een sociale huurwoning, maar daarvoor was het al te laat (lange wachttijd) en bovendien: stel dat je verhuist en een maand later krijg je toch een baan. Hoe hoog je schulden ook zijn, dan krijg je spijt van de verhuizing. De schulden liepen op met 1000 à 2000 euro per maand tot ons krediet aan zijn maximum zat. Iedere maand hadden we zorgen of we de rekeningen nog wel konden betalen. Het huis van mijn overleden vader stond te koop, maar daar hadden we natuurlijk niets aan zolang het niet verkocht was. We waren bang dat het mis zou lopen en dat we op een dag door een deurwaarder uit ons huis gezet zouden worden. Bij uitzendbureau’s kwam ik er ook niet tussen, want daar was ik overgekwalificeerd. De laatste maand had ik een uitzendbaan die me wat rust gaf, als ik genoeg uren zou kunnen maken, dan zou het net lukken met de maandelijkse lasten. De schulden waren opgelopen tot 25.000 euro. Op de vrijdag voordat ik bij NEM begon, is het huis van mijn vader verkocht. Gelukkig bedroeg mijn erfdeel meer dan 25.000 euro. Op dezelfde dag dat het geld binnenkwam, heb ik alle schulden afbetaald. Nu staan we weer boven nul, maar ik krijg geen WW-uitkering, dus deze situatie mag niet weer vier jaar duren.
NEM is mijn tiende werkgever. (En dan tel ik de bijbanen, uitzendbureau’s, vrijwilligerswerk, militaire dienst en vakantiewerk nog niet eens mee.) Tien echte banen dus. Ik word iedere keer ontslagen (of het wordt na drie tijdelijke contracten niet verlengd), slechts twee keer ben ik uit mezelf weggegaan. De redenen die men aangeeft zijn uiteenlopend, daar is nauwelijks een constante in te vinden. Omdat die redenen zo variëren, weet ik niet wat ik fout doe. Naar mijn mening doe ik mijn werk goed. Vier werkgevers vonden dat ik goed werk afleverde, één daarvan vond het erg jammer dat ik na viereneenhalf jaar weg ging.
Van de vorige negen banen was er slechts een leuk en een min of meer leuk. De rest niet. Ik ben na 25 jaar nog steeds op zoek naar werk dat ik leuk vind. Ik weet niet wat het is, ik heb een paar keer een begeleidingstraject gevolgd, verschillende dingen onderzocht, maar kan maar geen richting vinden. Bij NEM leek het leuk te worden. Eindelijk normale mensen die het waarderen als je met een idee of een mening komt. In vrijwel ieder bedrijf zegt men dat men initiatief waardeert, maar in mijn ervaring zijn er haast geen bedrijven waarin men daarnaar ook handelt.
Het was voor mij een grote emotionele omslag om weer werk te hebben, die ik zeker twee weken gevoeld heb. Het was voor mij ook wennen om zelf achter dingen aan te gaan, om actief te worden. Ik weet van mezelf dat dat een zwak punt is. Maar ik voelde dat dat was wat ik nodig had. Ik bloeide helemaal op. Er was mij alles aan gelegen om deze baan tot een succes te maken. Ik zette me ervoor in, ik probeerde initiatieven te nemen en ik voelde me betrokken.
Het is zo verschrikkelijk pijnlijk. De eerste jaren legde ik me bij de pech neer. Nu is het iedere keer dat ik ontslagen wordt, pijnlijker.
Dit was twee maanden geleden. De naam van het bedrijf is gefingeerd.
Jan's Filosofie 
Mij wordt niet helemaal duidelijk of je ook bij NEM ontslagen bent. Zo ja, ook over de reden schrijf je niet. Daardoor blijft het wat lastig voor een goedbedoelende lezer die je niet echt persoonlijk kent om zich een oordeel te vormen en medeleven uit te spreken.
Je schrijft:
==Eindelijk normale mensen die het waarderen als je met een idee of een mening komt. In vrijwel ieder bedrijf zegt men dat men initiatief waardeert, maar in mijn ervaring zijn er haast geen bedrijven waarin men daarnaar ook handelt.==
Er is natuurlijk een verschil tussen ‘een idee’ en ‘een mening’ hebben. Tips vinden managers fijn, althans als die goed passen bij hun eigen mening. Voor ‘een mening’ ligt dat alweer anders. Mijn ervaring is dat je managers die beweren te houden van kritische geesten gewoon op dat punt niet moet geloven. Ze jokken, vooral tegen zichzelf. Zodra ze in jou een èchte criticaster aantreffen, zullen ze je terzijde schuiven. Aan die houding verandert pas wat na minstens een half jaar. Dat terzijde schuiven kan variëren. Als het de hoogste baas is, ontslaat hij je. Als het toch een lagere in rang is, zal hij je zo min mogelijk bij zaken betrekken, ofwel je op een zijspoor zetten. Mensen die op een zijspoor belanden proberen vaak weer op het belangrijke spoor te geraken door assertief te handelen. Alleen, daar maken ze al snel ‘fouten’ bij, bijv. door managers te pas en te onpas te passeren. Zulke ‘fouten’ leiden meestal op den duur naar de uitgang.
Ik zou er boeken over kunnen volschrijven wat er allemaal bij komt kijken om je op de werkvloer staande te houden.
LikeLike
Hoi Peter, dank je voor je reactie.
Ja, ik ben weg bij NEM. Formeel is het geen ontslag. Ik had een tijdelijk contract met de intentie dat te vervolgen met een jaarcontract. Over de reden schreef ik niets, zoals je opmerkt, dit was een beschrijving van hoe ik me voelde. Het was alleen de emotionele component, zeg maar. De reden was dat men mij niet geschikt achtte. Het lijkt je te interesseren, de reden (of redenen), dat is mooi, want ik twijfelde of ik door zou gaan met deze serie.
Je zou het moeten doen: een boek volschrijven over wat er allemaal bij komt kijken om je op de werkvloer staande te houden. Interessant. Ik herinner me dat je eens iets hebt geschreven over een project, het zat toen een tijdje in mijn hoofd om daar op te reageren, maar daar is het niet meer van gekomen. Ik ben iemand die het op school uitstekend deed, maar die zich kennelijk op de werkvloer niet staande weet te houden. Dat lijkt niet te komen door mijn ideeën of meningen, als ik aanvoel dat die niet gewenst zijn, dan geef ik ze gewoon niet. Bovendien heb ik altijd in uitvoerende functies gezeten, waar mijn mening er weinig toe deed.
LikeLike