De dictatuur. Justitie

Een dictatuur is het tegenovergestelde van een democratie. Een democratie wordt gekenmerkt door vrijheid van meningsuiting, rechtmatig politie-optreden, een onafhankelijke rechtspraak, onafhankelijke media en vrije verkiezingen. In een dictatuur is er geen vrijheid van meningsuiting, heerst er willekeur in het optreden van politie, is justitie afhankelijk van de machthebbers, worden de media gemanipuleerd en zijn oppositiepartijen verboden. Hoe is het in Nederland gesteld met justitie?

“Zodra wij aan de macht zijn, schaffen wij de multiculturele samenleving af.”
Als je ziet voor welke uitspraken Janmaat destijds veroordeeld is, dan schaam je je als Nederlander voor je eigen land. Volgens de rechters was het in de context van de demonstratie opruiend. “Het land is vol” was ook een uitspraak die te ver ging. Dezelfde uitspraak werd in de troonrede van 1980 uitgesproken door koningin Beatrix, toen kon het wel, maar toen Janmaat het zei, kon het niet.

Een voorbeeld van justitie-optreden waar ik nogal van schrok, gaf de arabist Hans Jansen in 2010 op zijn website. http://www.arabistjansen.nl/Arabist/wildersproces.html.

“Het heeft buiten vakkringen weinig aandacht getrokken, maar de afgelopen jaren heeft een aantal Europese journalisten en academici in woord en geschrifte aandacht gegeven aan wat er wordt meegedeeld door islamitische bronnen en geschriften over de gedragingen van Mohammed  (570?-632 AD) en over de betekenis van de Korantekst. Het gaat dan om rapportage die berustte op de inhoud van teksten die volgens moslims binnen de islam onomstreden gezaghebbend zijn.
Voorzichtigheidshalve hebben de verslaggevers zich daarbij vaak onthouden van het leveren van inhoudelijk commentaar of het in de discussie betrekken van waardeoordelen.  Ook de gedragingen van Mohammed te benoemen met de moderne termen die daarvoor beschikbaar zijn, is in het algemeen wijselijk vermeden. Allereerst gaat het dan om verslaggeving die gebaseerd was op geschriften als die van Tabari (± 900 AD), Al-Bukhari (± 860 AD) of Ibn Ishaq (± 750 AD) en om verslaggeving die de inhoud van de hedendaagse fatwas en preken onder de loep nam.
Ook hebben academici, journalisten en anderen zich bij tijd en wijle gewaagd aan het doorgeven van gewone academische inzichten betreffende de islam die in boeken en tijdschriften in alle universiteitsbibliotheken in de vrije wereld talloze malen zijn aan te wijzen.
Beide soorten activiteiten hebben voor een aantal van hen tot tijdrovende moeilijkheden geleid. Een aantal van mijn collega’s en anderen zijn de afgelopen tijd in kafkaesque moeilijkheden met Justitie verzeild geraakt; sommigen, onder andere in Oostenrijk, Duitsland en Denemarken, zijn zelfs veroordeeld. Ook een eventuele vrijspraak in hoger beroep is geen vergoeding voor de tijd, energie en aandacht die er bij zulke zich jarenlang voortslepende procedures verloren gaan – om van de kosten nog maar te zwijgen.”

Justitie bemoeit zich met de wetenschap. Wetenschappers zijn waarheidszoekers. Als een wetenschapper iets verkondigt dat niet klopt, dan is het aan andere wetenschappers om dat aan de kaak te stellen. Dat is niet aan rechters. Je krijgt hierdoor situaties waarin een wetenschapper zegt “dit is de waarheid” en de rechter zegt “dit mag niet gezegd worden”. Justitie ondergraaft haar eigen gezag door zich op dit pad te begeven.

Justitie bemoeit zich niet alleen met de inhoud van wetenschap, het lijkt steeds vaker voor te komen dat rechters uitspraken doen over politiek. Over vluchtelingen bijvoorbeeld kunnen besluiten getoetst worden aan het EVRM (Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens). Dat betekent dat een immigratiestop, zoals Wilders wil, niet mogelijk is. Terwijl niet alleen de Wilders aanhangers, maar zelfs veel van zijn tegenstanders, het pleiten voor een immigratiestop op zich een acceptabel politiek standpunt vinden. Het is dus juridisch niet mogelijk om in te grijpen in een noodsituatie. Dat hebben de politici aan zichzelf te danken, want zij hebben de wetten gemaakt waarop de rechters hun oordelen baseren. Nu de nood aan de man is, zullen we dus eerst internationale verdragen moeten ontmantelen, voordat we kunnen optreden. Je kunt het ook anders zien: de progressieve politici hebben over hun eigen graf geregeerd door wetten te creëren die het heel moeilijk maken om na hun vertrek een andere koers te kiezen. Zij hebben de rechterlijke macht geïntroduceerd als speler in de politiek. Heel slim, maar niet democratisch. Anders dan bij de processen tegen de zogenaamde populisten, kun je het de rechters niet eens kwalijk nemen. Het is een politiek testament dat ons nog jaren blijft achtervolgen als een vloek van de farao.

Dan hebben we de processen Wilders-I en Wilders-II gehad. Al eerder heb ik uitgelegd, dat veel mensen niet begrijpen wat er speelt in de maatschappij. D66 bijvoorbeeld, die niet ophoudt om Wilders als een nieuwe Hitler te zien. Hem valselijk beschuldigd van “het wegzetten van hele bevolkingsgroepen”, om maar een van de absurde beschuldigingen te noemen. De meeste rechters stemmen D66, weten we sinds enkele jaren. Die D66-rechters begrijpen niet wat er speelt, anders zouden ze geen D66 meer stemmen. In zo’n proces zitten dus rechters die een beslissing nemen over iets wat ze niet begrijpen. (Hoewel ze zelf denken dat ze het wel begrijpen, zie ‘Zij die het niet begrijpen‘.) Iemand die op D66 stemt, kan gewoon in dit soort kwesties geen goed recht spreken. Rechtspraak is immers meer dan alleen maar het toepassen van juridische regels. We zien een vreemd soort partijdigheid bij het zogenaamd onpartijdige instituut justitie. Na de rellen in Geldermalsen vanwege de komst van een azc werden de relschoppers veroordeeld wegens het schenden van de democratische orde. Heel creatief, maar was dat nou nodig? Die mensen zijn echt bezorgd. Was een veroordeling wegens verstoring van de openbare orde niet voldoende geweest? De grootste verstoring van de democratische orde ooit was de moord op Pim Fortuyn. En dat was in 2002 direct duidelijk. Toch werd de moordenaar niet verstoord voor verstoring van de democratische orde. Waarom niet? Hij werd alleen veroordeeld voor moord, niet voor verstoring van de democratische orde. En het ergste is dat hij voor die moord niet de maximale straf (levenslang) kreeg, daar is het plegen van slechts één moord niet ernstig genoeg voor. De rechter had deze moord extra zwaar moeten opnemen, maar in feite relativeerden de rechters de moord op een tegenstander van de gevestigde politieke orde.

Dan hebben we het selectieve vervolgingsbeleid. Een PvdA-politicus die openlijk zegt dat hij Wilders liever dood heeft, wordt niet vervolgd. Over het algemeen zijn de uitingen van Wilders felste tegenstanders heel wat haatdragender en opruiender dan de uitspraken van Wilders, maar zij worden nooit vervolgd. In het proces Wilders-II wordt gezegd: die anderen staan hier niet terecht, dus die uitspraken zijn in dit proces niet relevant. Ook wordt gezegd: het maakt niet uit hoe de aangiften tot stand zijn gekomen, want er is geen aangifte nodig om tot vervolging over te gaan. Beide uitspraken zijn op zichzelf staand heel redelijk, maar de combinatie van beide uitspraken is dat niet.

Voor een deel zit het probleem in de wetgeving zelf. Wetten die groepsbelediging of haat zaaien strafbaar stellen, kunnen niet anders dan subjectief worden toegepast. Wat je vervolgens justitie kwalijk kunt nemen, is dat ze geen stelling nemen tegen het doen van uitspraken over politieke kwesties. Waarom wordt het OM niet gewoon niet ontvankelijk verklaard? Het argument zou dan zoiets zijn als: dit zijn politieke stellingnamen waar een rechter zich verre van moet houden. Dat zou een wat chiquere oplossing geweest zijn, dan het voeren van een proces. Maar ze doen het tegengestelde, ze grijpen de kans aan om er een uitspraak over te doen. De hoge raad heeft het begrip haat zaaien opgerekt tot onverdraagzaamheid. “Daar gaat de hoge raad helemaal niet over,” zei Wilders in zijn slotwoord en ik denk dat hij daarin gelijk heeft.

Justitie is selectief, ze is partijdig, ze bemoeit zich met wetenschappelijke uitspraken en ze bemoeit zich met politiek. Justitie is niet onafhankelijk, zoals in een democratie. Justitie buigt op een aantal terreinen mee met de politieke macht, als in een dictatuur.