Helende geestkracht

Hoe zou de genezing door geestkracht kunnen werken? Zie mijn vorige stukje – Pro psychisch – dat onder andere over het placebo-effect ging. Hierbij geneest de patiënt zichzelf door een andere psychische instelling aan te nemen. De patiënt doet dit zonder dat hij het weet. Hoe zouden we dit bewust kunnen aanwenden?

Ik sprak een keer iemand die geen last meer had van zijn “ongeneeslijke” aandoening. Het voordeel van chronische aandoeningen is, dat je de tijd hebt om te experimenteren. Bij kortdurende ziektes kun je meestal niet achterhalen waardoor je weer beter bent geworden, zeker wanneer je geen medicijnen hebt ingenomen. Mijn kennis leed aan een chronische aandoening, de geneeskunde stond met lege handen en na enkele jaren liet hij zich in het alternatieve circuit behandelen. Na een combinatie van behandelingen verdwenen de symptomen. Als de oorzaak van zijn symptomen psychisch zou zijn, dan zou daarin iets veranderd moeten zijn. Misschien had de behandeling hem aangezet tot een mentale verandering, misschien viel het toevallig samen. Ik vroeg hem of hij een bepaalde psychische verandering bij zichzelf had geconstateerd en die was er inderdaad! Er was een moment geweest, dat hij bij zichzelf besloten had zich niet meer op zijn kop te laten zitten. Hij legde de rol van underdog af. Hij was een ander mens geworden.

Dat is fascinerend. Als het bij mijn psoriasis net zo werkt, dan moet ik op zoek naar een andere mentale instelling. Onder invloed van stress verergeren de klachten van de patiënt. Medici zeggen dat de hoofdoorzaak in de genen ligt en niet in de geest. Een patiënt zonder stress heeft nog steeds symptomen. Maar als het in de mentale instelling van de patiënt besloten zit, dan is dit makkelijk te verklaren. Het gaat dan niet om de stress, maar om de manier waarop je daar mee omgaat! Een patiënt zonder stress heeft nog steeds de ziekmakende mentale instelling, neemt de stress toe dan heeft hij daar kennelijk meer last van.

In de tijd rond mijn scheiding had ik veel schilfers, zelfs op mijn handen en vingers. Dat kan niet anders dan een psychische oorzaak hebben gehad. Andere verklaringen – de inwerking van TL-licht, te weinig zon, eet- en slaapgewoonten – kon ik uitsluiten. Opmerkelijk trouwens is dat wanneer je in scheiding ligt, de eventuele problemen op je werk parallel lopen met de problemen thuis. Problemen op het werk gaan ook over mensen en in zo’n situatie hoor je thuis en op je werk dezelfde verwijten. Heel merkwaardig.

Een jaar later had ik nog steeds een schilferplek op een hand. Ik kwam tot het inzicht dat die plek te maken had met het gevoel afgewezen te worden. Het was een specifieke plek, net zoals de punten bij acupunctuur. Nadat ik op mijn werk van een vervelende baas verlost was verdween die plek, zoals ik verwacht had. Nu heb ik nog steeds last van schilfers in mijn oren. Het lijkt erger te worden als ik moedeloos wordt. Als ik daarentegen (met ergernis) denk: “Natuurlijk kan ik dat aan,” dan verdwijnen ze. Althans dat denk ik nu. Toch is het geen sinecure om je symptomen met je mentale instelling te beïnvloeden. Ik heb nog een lelijke grote plek en ik heb geen flauw idee hoe ik daar iets aan zou kunnen doen (anders dan met de corticosteroïden van de dokter). Ook tegenover hoofdpijn sta ik machteloos. Soms is het er, soms blijft het heel lang weg. Geen sinecure dus (leuk woord in deze context).