De malaise in de wetenschap van de jaren ’90

In het begin van de jaren ’90 was de sfeer slecht in de wetenschap. Er heerste malaise. Er was veel bezuinigd op de universiteit, de nominale studieduur werd verkort tot vier jaar, hele studierichtingen waren opgeheven. Op de nog bestaande subfaculteiten was niet alleen op budgetten bezuinigd, maar ook op het personeel. Functies waren geherdefiniëerd, zodat medewerkers opnieuw moesten solliciteren. Eigenlijk solliciteerden ze naar hun eigen baan, maar slechts een gedeelte werd aangenomen.

Zwarte Piet, je herkent ’m niet

Er zijn drie argumenten die veel te weinig worden aangehaald.
Argument Eén

Zwarte Piet en a black man’s anger

Er zijn drie argumenten die veel te weinig worden aangehaald.
Argument Twee

Zwarte Piet en de minderheden

Er zijn drie argumenten die veel te weinig worden aangehaald.
Argument Drie

Herinneringen aan Berlijn

In 1988 ben ik in Berlijn geweest. Ons hoofdverblijf was natuurlijk in West-Berlijn en er stond op één dag een uitstapje naar Oost-Berlijn op het programma. Je kwam in Berlijn via de Transitstrecke, een slecht onderhouden Autobahn dwars door de DDR, waar je niet vanaf mocht. Ik reisde per bus met een voornamelijk Duits reisgezelschap. Eerst gingen we door een zwaar bewaakte douanepost en toen reden we op de Transitstrecke. In de verte lagen dorpen waar we nooit zouden kunnen komen. Op meerdere plaatsen stond een politieautootje verdekt opgesteld om de weg in de gaten te houden. Ook werd de reistijd geregistreerd om te voorkomen dat mensen om zouden rijden. Het was daarbij wel de bedoeling dat je de Raststätte halverwege aandeed, daar werd in de reistijd rekening mee gehouden. In het winkeltje daar kon je met D-marken betalen om de Oost-Duitse economie te spekken. Alles in de DDR was slecht onderhouden, maar de Raststätte zag er piekfijn uit. Het werd als een visitekaartje van het land beschouwd. De Duitsers in ons gezelschap zeiden minachtend: “Ja, dan kan het ineens wel.”